سلام خدمت همه دانش آموزان و همراهان سایت درس جت. در این نوشته با جواب فعالیت های نگارشی صفحه ۳۹ نگارش نهم همراه شما هستیم.
جواب فعالیت های نگارشی صفحه ۳۹ نگارش نهم
۱. نوعِ زبان نوشته های زیر را مشخّص کنید
آیا می دانستی که مطالبی که درباره‌شان فکر می‌کنی و آنها را به زبان می‌آوری، این قدرت را دارند که به کلّی همه چیز زندگی ات را عوض کنند؟ وقتی حرفی را مدام تکرار کنی، یواش یواش باور می‌کنی که حقیقت دارد و باورهای تو دلیل همه کارهایی است که انجام می‌دهی. به این جور فکرها و حرف‌ها می‌گویند. برای آنکه افکار ناگوار و منفی، جای خود را به «عبارات تأکیدی مثبت» دهند، باید فکرهای سیاه را به افکار سبز تبدیل کنی.
هیچ کس مرا دوست ندارد من خودم را دوست دارم و دیگران هم مرا دوست دارند.
از موهایم خوشم نمی آید. کاش مثل او بودم من خودم را همین شکلی که هستم، دوست دارم.
اگر این کار را انجام دهم، از دستم ناراحت می شود این کار را انجام می دهم چون برایم اهمیت دارد.
این مطالب به من مربوط نیست من عاشق یادگرفتن مطالب تازه هستم.
اگر این چیزها را داشتم، خوب بود به خاطر چیزهایی که دارم، سپاسگزارم.
نوعِ زبان : عادی
دو) او واقعاً یک انسان بود. توی زمین، پرنده پر نمی‌زد که به دنیا آمد. این‌ور را گشت، آن‌ور را گشت؛ امّا از هیچ کس خبری نبود. یک گوشه نشست و برای غصّه‌های خودش، قصّه تعریف کرد:
یکی بود، یکی نبود. غیر از خدای مهربون، کسی نبود. یک انسان، تک و تنها، توی برهوت زمین، زندگی می‌کرد…
کوه‌ها قصّه آدم را گوش دادند، درخت‌ها گوش دادند، دریا گوش داد؛ امّا فقط خدا دلش برای آدم سوخت. این شد که حوّا را آفرید و آدم را از تنهایی درآورد. آدم و حوّا با هم ازدواج کردند و بچّه دار شدند و این طوری شد که زمین، آرام آرام، شلوغ شد.
نوعِ زبان :ادبی
سه) اعتقادات و اولویت‌های هر فرد در میان گروه، اغلب با دیگر افراد گروه تفاوت دارد. حتی افرادی که فامیلی هستند و خویشان نزدیک با یکدیگر هستند؛ مثل برادران، خواهران و … ممکن است باورهای متفاوتی داشته باشند. هر کس ممکن است با روش صحبت کردن، نگاه کردن، عمل کردن و … .
ممکن است دیگران با نظر ما موافق نباشند؛ اما این موضوع به معنای داشتن حقِّ برخورد خشون تآمیز با آنها نیست. همه افراد مانند ما، حق دارند که بدون آسیب رساندن به جان یا مال خودشان، نظرات و دیدگاه‌های خود را ابراز کنند.
نوعِ زبان : عادی
۲. موضوعی را به دلخواه انتخاب کنید؛ یک بار به زبان «عادی» و بار دیگر به زبان «ادبی» درباره آن بنویسید.
نوشته درباره زمستان به زبان ادبی:
فصلی که زمین پیراهن سفید خود را بر تن می‌کند، مورد علاقه من است. در این فصل، سنگ‌ها از لرزیدن به خود، پاره می‌شوند و اشک شوق ابرها، همچون گلوله‌های آبی، بر زمین می‌افتد و رفت و آمد را بر مردم دشوار می‌کند. همه این علائم نشان‌دهنده وجود آفریننده ی هستی هستند.
فصل سفیدی می‌آید و سیاهی‌ها را از هوا ناپدید می‌کند. زمانی که ابرهای سیاه پوش و ابستن برف و باران غیبت می‌کنند، آسمان همچون چلچراغی روشن می‌شود. برخی از ما لذت می‌بریم از فصلی که درختان مانند موهای بلند و سرسبز دارند، و دیگران فصلی را دوست دارند که درختان به خواب می‌روند. این همه علائم نشانه‌هایی هستند از آفریننده ماهر و زبردستی که این تصاویر را بر تابلوی طبیعت نقش کرده است. بنابراین، چه خوب است که ما با چشم دل به این اثر زیبای خداوند نگاه کنیم و از آن لذت ببریم.
نوشته درباره ی زمستان به زبان عادی
من زمستان را خیلی دوست دارم. در زمستان، هوا سرد می‌شود و برف یا باران از آسمان می‌بارد. رفت و آمد در داخل شهر و اطراف آن با مشکل مواجه می‌شود، ولی با این حال، همین اندازه که می‌دانم
فصل زمستان هم مانند سایر فصل‌ها، نشانه‌ای از عظمت خدای بزرگ است و باعث آرامش من می‌شود. در زمستان، هوا خیلی پاک و صاف می‌شود. در زمانی که ابرها نیستند، شب‌ها ستاره‌ها درخشش خاصی پیدا می‌کنند. این زمان بهترین فرصت برای دیدن سیاره‌ها، ستارگان، و سایر اجرام آسمانی است.
برخی از افراد فصل‌های بهار و تابستان را دوست دارند و از فصل‌های پاییز و زمستان خوششان نمی‌آید، اما برای من هر فصلی نشانه‌ای است از شاهکار طبیعت و آفریننده‌ی آن. این طبیعت، گوشه‌ای از قدرت خداوند تواناست. پس چه خوب است ما هم در هر فصل با نگاهی قدر شناس، کمال لذت را از زیبایی‌های آن ببریم.
